"Trylogia Husycka" - Andrzej Sapkowski

[MissFuneral]

Miejsce 3 na mojej liście najlepszych książek i cykli fantasy to

Trylogia Husycka – Andrzej Sapkowski

W skład trylogii wchodzą książki:

• Narrenturm (2002)
  
• Boży bojownicy (2004)
  
• Lux Perpetua (2006)
  

Na podstawie pierwszej części trylogii powstał audiobook w formie słuchowiska.
Więcej na ten temat można dowiedzieć się tutaj.





Słów kilka o treści

XV-wieczny Śląsk. Reynevan z Bielawy, zwany Reinmarem von Bielau, z zawodu medyk, a z zamiłowania koneser kobiecego piękna, wpada w kłopoty, gdy zabawia się z pewną Burgundką. Problem w tym, że owa Burgundka ma męża. A jeszcze większy problem w tym, że ów mąż ma braci, którzy przyłapują Reinmara splecionego w miłosnym uścisku z ich bratową. Tak zaczyna się szalona ucieczka Reynevana, a bracia zdradzonego męża to nie jedyne osoby, przed którymi przyjdzie mu uciekać. Wraz z Szarlejem, benedyktyńskim demerytem, i Samsonem Miodkiem, przybyszem z innego świata w ciele olbrzyma, Reinmar wyrusza do Czech, gdzie dane mu było poznać tajniki czarnoksięstwa, przez Śląsk ogarnięty wojnami husyckimi, przez miłość i zdradę; towarzyszy mu żądza zemsty na mordercach brata, a ściga go groza, jakiej człowiek nie jest w stanie sobie wyobrazić w najgorszych koszmarach…


Plusy

Żeby opowiedzieć o Andrzeju Sapkowski i jego książkach, nocy by nie starczyło. Po pierwsze, ma potężny talent pisarski. Po drugie, potężną wiedzę. Po trzecie, potężną wyobraźnię. Po czwarte, potężne poczucie humoru. I wszystko to znaleźć można w Trylogii Husyckiej, określanej jako "fantasy historyczne".

Pod etykietką "fantasy" kryje się magia, czarnoksięstwo, fantastyczne istoty rodem ze słowiańskich wierzeń, czarownice i… Samson Miodek. Barwne przedstawienie i umiejętne wkomponowanie tych elementów fantastyki w fabułę książek, bądź co bądź, historycznych, to dowód i talentu, i wyobraźni autora. Szczególnie ten ostatni bohater jest postacią wielce tajemniczą i oryginalną, ale więcej nie zdradzę. Pod etykietką "historyczne" kryje się właściwie większość fabuły i cały sens trylogii. Sapkowski umiejscowił akcję na Śląsku i w Czechach, w czasie wojen husyckich, okresie raczej zaniedbywanym w szkolnych podręcznikach. Posłużył się konwencją fantasy i literatury przygodowej, aby przybliżyć czytelnikowi tamten burzliwy czas, obnażyć bezsens wojen religijnych, nawracania na "jedynie słuszną wiarę" i mordowania "w imię Boga". Czyli mówiąc krótko: co się dzieje, kiedy jedni chcą dyktować drugim w co mają wierzyć i co z tego wynika. Wielką zaletą tego cyklu jest to, że przedstawia punkt widzenia jednej i drugiej strony konfliktu, nie idealizując nikogo i sprowadzając wszystko do jednego: nieważne, jak światłe idee przyświecałyby walczącym, wojna i tak zawsze kończy się rzezią, a najbardziej cierpią niewinni, bezbronni i ci, którzy tę wojnę mają w głębokim poważaniu.

Dodam, że Andrzej Sapkowski znany jest ze swej dokładności i dbałości o szczegóły historyczne i geograficzne; ja sama po lekturze trylogii z ciekawości poczytałam trochę na temat wojen husyckich i XV-wiecznego Śląska – i byłam mile zaskoczona tym, że znalezione informacje pokrywały się z fabułą.

Na koniec wypada wspomnieć o niezwykle żywych i błyskotliwych dialogach oraz o jedynym w swoim rodzaju ironicznym i nieco cynicznym poczuciu humoru, znaku rozpoznawczym Sapkowskiego, które wielu czytelników, w tej liczbie i ja, uważa za największy atut książek tego autora.


Minusy

Im bliżej czołówki mojej listy, tym trudniej mi wymienić jakieś wady prezentowanych książek. I nie przychodzi mi do głowy nic, do czego mogłabym się przyczepić. Wprawdzie dla niektórych problem może stanowić ilość łacińskich, niemieckich, czy czeskich wtrąceń, nie zawsze przetłumaczonych w przypisach, ale na pewno znajdą się i tacy, dla których będzie to wyzwanie i okazja do poszerzenia swojej wiedzy.


Cytat z książki (tom I)

Oczy Szarleja, zielone jak szkło butelki, były bardzo dziwne. Gdy się w nie spojrzało, dłoń machinalnie sprawdzała, czy sakiewka jest na miejscu, a pierścień na palcu. Myśl z niepokojem biegła ku pozostawionym w domu żonie i córkach, a wiara w cnotę niewieścią obnażała całą swą naiwność. Nagle traciło się wszelkie nadzieje na zwrot pożyczonych pieniędzy, pięć asów w talii do pikiety przestawało dziwić, autentyczna pieczęć pod dokumentem zaczynała wyglądać cholernie nieautentycznie, a drogo kupionemu koniowi zaczynało dziwnie rzęzić w płucach. To właśnie się czuło, gdy patrzyło się w butelkowo zielone oczy Szarleja. Na jego oblicze, w którym zdecydowanie więcej było z Hermesa niźli z Apollina.