to zdjęcie AR-10
W tym samym czasie w USA, wzorem innych krajów, trwały prace nad opracowaniem naboju pośredniego. W 1957 roku opracowano w oparciu o nabój cywilny .222 Remington Magnum nabój oznaczony .223 Remington (5,56 mm). Stoner przystosował swój karabin do zasilania nową amunicją. Nowy AR-15 był jeszcze mniejszy i lżejszy niż AR-10.
Nowa amunicja sprawiła, że odrzut karabinu był minimalny, a umieszczenie kolby na przedłużeniu lufy (tzw. liniowy układ broni) sprawiło, że karabin był łatwy do opanowania przy strzelaniu.
Testy wojskowe jednak wykazały, że celność karabinu jest niska. Ciągłe problemy z bronią sprawiły, że w 1959 roku Armalite sprzedała prawa patentowe nowego karabinu firmie Colt's Patent Firearms Company. W 1960 roku Stoner także przeniósł się do Colta. W tym samym roku poradzono sobie z problemem celności AR-15. Okazało się, że źle dobrano skok gwintu lufy. Po zmianie skoku gwintu karabin uznano za gotowy do produkcji seryjnej i rozpoczęto promocję broni.
Pierwszym zamawiającym były Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Zamówione karabiny (8 tysięcy sztuk) miały zastąpić karabinki M1 i M2, w które uzbrojeni byli żołnierze chroniący lotniska i bazy pocisków rakietowych. W 1962 roku 1000 karabinów zamówiła Armia Stanów Zjednoczonych. Zakupione karabiny zostały dostarczone amerykańskim jednostkom walczącym w Wietnamie. W 1963 roku przyszło następne zamówienie ze strony lotnictwa (19 tys. karabinów). Jednocześnie na zamówienie armii powstała nowa wersja XM16E1 wyposażona w dosyłacz zamka. Zamówiono 85 tys. sztuk karabinów XM16
W następnych latach kolejne serie karabinu trafiały w ręce amerykańskich żołnierzy i były intensywnie testowane. Wkrótce pojawiło się mnóstwo meldunków o wysokiej zawodności nowych karabinów. W warunkach bojowych bardzo częste były przypadki zacięć (było to spowodowane głównie złą jakością prochu amunicyjnego)
Następnym czynnikiem wpływającym na zacięcia były warunki wietnamskie. W wysokiej temperaturze i wilgotności, przy strzelaniu seryjną amunicją karabiny szybko ulegały zanieczyszczeniu, przy braku regularnego czyszczenia rurka doprowadzająca gazy prochowe na suwadło zarastała osadami i w rezultacie karabin się zacinał. Inny problem stanowiła konstrukcja zamka i rączki napinającej (niepołączona z zamkiem), która nie pozwalała na dopchnięcie zamka w broni zanieczyszczonej np. piaskiem (typowo w takiej sytuacji użytkownik ręcznie dopychał zamek i zaczynał strzelać, a ruch zamka i gazy prochowe usuwały piasek). Dostarczenie odpowiedniej ilości zestawów czyszczących rozwiązało częściowo problemy z niezawodnością, ale od tamtej pory zaczęto mówić, że M16 jest bronią zawodną i niesolidną.
Ostatecznie problemom z niezawodnością położyła kres zmiana prochu, którym elaborowano amunicję i podjęcie decyzji o chromowaniu wnętrza karabinu w celu zwiększenia odporności na zabrudzenia i korozję, a także przekonstruowanie zamka i rączki napinającej, aby stało się możliwe dopchnięcie zamka przez strzelca (od wersji M16A1). Od 1970 roku każdy karabin posiada w kolbie schowek na zestaw służący do czyszczenia bron. Dalej mógłbym dodać od siebie, że karabin przechodził wiele modyfikacji i obecnie jest używany przez piechotę morską Stanów Zjednoczonych ale miałem pisać o M4 więc wracam do tego. Powyżej zamieszczone info. i zdjęcia pokazują jak wyglądały pierwsze modele broni na systemie AR. M4 jest modyfikacją M16. Bardzo łatwo mozna odróżnić M4 od M16. Ta druga jest zawsze dłuższa. Niezależnie jaki to jest model to jest zawsze dłuższa od M4.
M16
M4
]
a tutaj są przedstawione różnice w wyglądzie zewnętrznym między M4 a M16
Druga od dołu to M4. Tutaj własnie widać dokładnie różnicę w przednim chwycie i kolbie. M4 posiada zmodyfikowaną kolbę, którą można ustawić w kilku pozycjach a M16 ma kolbę stałą.
Swoją historię M4 zaczyna w latach 90. ubiegłego wieku gdy oddziały specjalne potrzebowały mniejszej bardziej poręcznej broni do walki, samoobrony. Wtedy na rynek wychodzi właśnie M4. Zasadnicze zmiany w stosunku do poprzednich wersji to skrócenie lufy, zastąpienie kolby stałej kolbą składaną. Produkowany jest w kilku wersjach różniących się rodzajem mechanizmu spustowego, rodzajem łoża i komory zamkowej. Skrócenie lufy zmniejszyło zasięg skuteczny. Dodano szynę na górnej części broni, dzięki czemu można zdejmować rękojeść do przenoszenia broni i montować w jej miejscu różnego rodzaju celowniki optyczne lub kolimatorowe.
Pierwsza wersja M4, mogła podobnie jak M16A2 strzelać ogniem pojedynczym i seriami trzystrzałowymi, później rozpoczęto produkcję wersji M4A1 mogącej strzelać seriami o dowolnej długości. W chwili obecnej najpopularniejsza jest wersja M4A1 R.I.S. z czterema szynami Picatinny do montażu dowolnego wyposażenia taktycznego, takiego jak: laserowe wskaźniki celu, oświetlenie taktyczne, strzelby taktyczne (XM-26 LSS, Remington 870 MCS), granatnik podwieszany M203, celownik optyczny lub kolimatorowy.
Używany przez oddziały na całym świecie obecnie ma bardzo wysoką ocenę jako karabinek automatyczny.
ps: David szukałem, szukałem dlaczego akurat M4 ale nie znalazłem wiarygodnej informacji wyjaśniającej właśnie ten kod modelu.