mabud73
26.02.2011, 16:58
Wychowanie dzieci jest sztuką ogromnie trudną. Niewątpliwie pasjonującą i dającą satysfakcje tym rodzicom, którzy kochają swoje dzieci mądrą miłością.
Mądra miłość rodzicielska jest gwarantem powodzenia w wychowaniu. Wydaje mi się, że gdyby każdy z nas miał świadomość czym charakteryzuje się dobra rodzina , w sensie psychologicznym - nie byłoby tylu przypadków krzywdzenia własnych dzieci.
Danuta Szczepura
Referat na temat: Wybrane problemy wychowawcze dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym oraz sugestie i proste zasady ich rozwiązywania.
Jako rodzice stawiacie czoło jednemu z najtrudniejszych, a zarazem najwspanialszych wyzwań. Chcecie przekazać pociechom zasady, które ułatwią im życie, a jednocześnie nie ranić najbardziej ukochanych istot. Niezależnie od tego, jak bardzo kochacie wasze dziecko, zawsze zdarzają się chwile złości, frustracji, a nawet desperacji. Co robić? Jak sobie poradzić w trudnych, wydawałoby się bez wyjścia sytuacjach?
Chciałabym zaprezentować kilka rozwiązań wybranych problemów wychowawczych, zasad pozytywnej dyscypliny dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Pozwoli to wam, rodzice, lepiej zrozumieć rozwój waszego dziecka, podsunie odpowiedzi, które można uogólnić i wykorzystać przy rozwiązywaniu innych problemów, pomoże zrozumieć, czego uczy się dziecko w wyniku waszych działań. Sugestie te nie tylko wpłyną na rozwiązywanie problemów wychowawczych, ale także pomogą dzieciom zdobyć pewność siebie, wyrabiać samodyscyplinę, poczucie odpowiedzialności i umiejętności potrzebne w życiu.
Jedną z koncepcji pozytywnego dyscyplinowania dzieci jest zdecydowane postępowanie wobec wynikłego problemu czy zaistniałej sytuacji. Dla większości rodziców bycie uprzejmym nie stanowi problemu, ale mają kłopoty ze stanowczością. Ta formuła zazwyczaj prowadzi do zbytniej pobłażliwości. Innym rodzicom łatwo jest być stanowczym i zapomnieć o uprzejmości. To z kolei prowadzi do zbytniej surowości. Żadne z zachowań nie jest zdrowe dla dzieci. Surowość i pobłażanie nie pomagają dzieciom rozwijać umiejętności życiowych, jakich potrzebują, by stać się szczęśliwymi, twórczymi, zdolnymi młodymi ludźmi.
Formuła, która rozwija zdolnych młodych ludzi, to równowaga między stanowczością a uprzejmością. Oznacza używanie, zdecydowanie z rozmysłem, odpowiednich metod wychowawczych. Życzliwość oznacza zachowanie godności, respektu wobec siebie i dziecka podczas stosowania zasad wychowawczych.
Udawana życzliwość prowokuje dzieci do manipulowania i unikania odpowiedzialności. Dyktatorska władza (surowość bez życzliwości) prowokuje dzieci do oporu i buntu. Zdecydowanie w połączeniu z życzliwością uczy dzieci współpracy w działaniu i wskazuje granice postępowania z jednoczesnym zachowaniem bezpieczeństwa.
Nie mniej ważnym narzędziem wychowawczym pozytywnego dyscyplinowania dzieci jest konsekwencja. Może zdecydowanie zmniejszyć frustrację i konflikt u dzieci, jednocześnie ucząc je wielu pozytywnych umiejętności. Konsekwencja oznacza, że rodzice decydują, co zamierzają robić, a następnie postępują konsekwentnie, stanowczo i życzliwie, zamiast karać i głosić kazania. Kiedy używasz słów, niech twoja informacja będzie krótka - najwyżej dziesięć słów - i trzymaj się tematu. Nawet jedno słowo może być bardziej efektywne. Na przykład, kiedy dziecko poniżej szóstego roku życia odmawia pójścia spać, wstań bez słowa, podejdź do dziecka, weź je za rękę i grzecznie, ale stanowczo zaprowadź je do sypialni, mówiąc "czas spać". Jeżeli dziecko opiera się, daj mu ograniczony wybór. Czego uczy się dziecko? Uczy się, że traktujesz poważnie to, co mówisz, i będziesz postępować zdecydowanie i grzecznie. Dziecko uczy się, co to jest odpowiedzialność. W przypadku młodszych dzieci bycie konsekwentnym jest względnie proste. Kiedy coś mówisz, nie mów na darmo. Kiedy wiesz, czego chcesz, działaj konsekwentnie, stanowczo, ale uprzejmie. Krótko mówiąc, "nie gadaj, ale działaj". kiedy dzieci dorastają, konsekwentne działanie jest bardziej efektywne i uczy więcej, kiedy dzieci są zaangażowane w proces rozwiązywania problemów i zawierania umów. Ów proces można zaprezentować w czterech punktach konsekwentnego postępowania:
1. Należy zorganizować przyjazną dyskusję, podczas której każdy wypowie swoje uczucia i myśli na dany temat. Największą zachętą do współpracy jest zaangażowanie dzieci do znajdowania rozwiązań.
2. Zorganizuj "burzę mózgów" w poszukiwaniu rozwiązań i wybierz takie, na które ty i dziecko zgodzicie się.
3. Wyznaczcie wspólnie datę zakończenia poleconej pracy (co do minuty).
4. Zrozum, że dzieci prawdopodobnie nie będą chciały dotrzymać wyznaczonego terminu, i po prostu konsekwentnie wykonuj swoją część umowy, obligując do wywiązania się.
Konsekwencja wymaga mniejszej energii, daje więcej zadowolenia i skuteczności niż łajanie, upominanie i kara.
Na co dzień jesteśmy świadkami różnych aktów agresji, relacja uczeń - uczeń. Dzieci szybko się denerwują, krzywdzą często słabszych, lubią kłótnie. Zadajemy sobie pytanie: dlaczego tak się dzieje? Co jest przyczyną agresji?
Postarajmy się zrozumieć dzieci i sytuację. Dzieci nie rodzą się agresywne, ale mogą się takie stać, kiedy nikt nie pyta ich o zdanie lub nie bierze pod uwagę ich potrzeb. Kiedy rodzice zakładają, że wiedzą, co jest najważniejsze dla ich dzieci, nieodwołalnie przywołują tłumioną złość, która może ujawnić się pod postacią agresywnego zachowania. Jeżeli rodzice są agresywni, karzący lub kontrolujący, dzieci mogą nieświadomie zdecydować, że tak trzeba się zachowywać, aby osiągnąć cel.
Destrukcyjnie wpływa na dzieci także telewizja, promująca przemoc i agresję. "Wojownicze Żółwie Ninja" dają przykład agresji i dominacji małym dzieciom. "Simpsonowie", "Świat według Bundych", "Kiepscy" to klasyczne modele dysfunkcji w rodzinach przepełnionych agresją i brakiem szacunku. Poprzez tworzenie modeli i postaw możemy przeciwdziałać wpływom mediów i pokazać naszym dzieciom, że wzajemny szacunek lepszy jest od agresji. Należy znaleźć sposób, by nauczyć dzieci samokontroli i rozwiązywania problemów. Powinno się "wsłuchiwać" w swoje uczucia, i nie mówić dzieciom, że nie powinny czuć tego, co czują. Pomóżmy im znaleźć zachowanie, które wyrazi ich uczucia w taki sposób, by nie ranić siebie i innych. Poświęćmy czas, by nauczyć dzieci używania słów służących do wyrażania uczuć i proszenia o to, czego chcą. Pomóżmy dzieciom ochłonąć w napływie złości i nauczmy je, że czasami lepiej jest uspokoić się przed próbą rozwiązania problemu. Jeżeli pozwalamy dzieciom grać w gry komputerowe lub oglądać programy telewizyjne ukazujące agresję, poświęćmy czas na omówienie ich odczuć dotyczących agresji i wysłuchajmy zdania dziecka na ten temat. Spróbujmy wyplenić agresję, złe zachowanie spokojem, dobrocią i własnym przykładem. Pokażmy, jak zdobywać to, czego potrzebują, nie raniąc niczyich uczuć. Nie pytajmy co złego, ale co dobrego zrobiło?
Większość rodziców chce, aby ich dziecko było dobre. Jednak ma ono własne potrzeby rozwojowe, zdolności i temperament. Kiedy istnieje duża rozbieżność między oczekiwaniami dorosłych a zdolnościami dziecka, rodzice i nauczyciele często są sfrustrowani, zniechęceni i zestresowani. Odwołują się do bardziej autorytatywnych lub łagodnych metod wychowawczych. Rodzice często nie rozumieją, że dziecko zmaga się z odmiennością i mimo woli sprawia kłopoty, podejmując określony "wybór". Dla osiągnięcia bardziej efektywnych rezultatów z dziećmi o najróżniejszych zdolnościach i temperamentach najistotniejsze jest stosowanie niekarzących metod pozytywnego dyscyplinowania. Kiedy dzieci buntują się przeciw autorytatywnym metodom lub zaczynają manipulować w odpowiedzi na metody pobłażliwe, ich zachowanie może przypominać symptomy zaburzeń koncentracji, czyli nadpobudliwości.
Nadpobudliwość wiąże się z zaburzeniami neurologicznymi, charakteryzującymi się rozwojowo niestosownym brakiem kontroli w trzech obszarach: uwagi, impulsywności i poziomie aktywności. Zaburzenia te zasadniczo wynikają z dysfunkcji metabolizmu białka i kiedy są leczone, wiele problemów zostaje szybko rozwiązanych. Nasilenie waha się od umiarkowanego i dającego się leczyć, do poważnego i upośledzającego. Dzieci takie często zachowują się nierozważnie lub są pochłonięte jakąś czynnością. Z powodu skłonności do ciągłego mówienia bez namysłu, wiercenia się, kręcenia i podskakiwania, a także wydawania dziwnych odgłosów, często są nielubiane przez inne dzieci w domu i szkole.
Aby pomóc dzieciom z tym upośledzeniem, rodzice muszą bardzo dobrze zapoznać się z metodami pozytywnego dyscyplinowania. Potrzebują oni także dokładnych informacji i efektywnych narzędzi, by radzić sobie z konkretnymi wyzwaniami, jakie stawia przed nimi ich wyjątkowe dziecko.
A oto kilka sugestii i porad życiowych w postępowaniu nad dzieckiem nadpobudliwym. Jeżeli jesteś przekonany, że twoje dziecko ma kłopoty, niech profesjonalista, zaznajomiony z problemem nadpobudliwości i braku koncentracji oraz pokrewnymi kwestiami oceni je i zidentyfikuje obszary trudności, proponując najistotniejsze rozwiązania. Bądź nastawiony pozytywnie, by pomóc zrekompensować ciągły strumień frustracji i zniechęcenia. Poświęcaj dużo czasu dziecku. Staraj się zauważać i cieszyć wszelkimi, nawet najmniejszymi sukcesami. Rozbudzaj zainteresowania dziecka. Wspieraj dziecko stosownie do jego potrzeb, opierając się na tym, co rzeczywiście potrafi zrobić, a nie na tym, co powinno umieć w tym wieku. Jeżeli nie może nauczyć się wiązać sznurowadeł, używaj butów z zapięciami na rzepy, aż będzie miało dostatecznie sprawne palce, nawet gdyby miało to trwać dłużej niż w przypadku rówieśników. Podawaj instrukcję jedną naraz i ograniczaj liczbę używanych słów. Dziecku, które łatwo traci koncentrację, wystarczy od pięciu do dziesięciu słów. Upewnij się, że dziecko całą uwagę skupia na tobie i mów tylko raz. Kiedy dziecko ma odwróconą uwagę, używaj prostych i taktownych znaków np.: położenie ręki na ramieniu, lub jednego słowa dla zwrócenia uwagi. Obserwuj dzieci przy zabawie, by zobaczyć, jaki sposób nauki preferują. Czy są fizycznie aktywne? Czy wolą dotyk? Czy uczą się w nagłym i krótkim przypływie uwagi? Wykorzystaj te informacje, by stworzyć formy aktywności kładące nacisk na silne strony lub preferencje dziecka. Zwróć uwagę, aby nie ograniczać indywidualności dziecka lub nie wywierać nacisku, by zachowywało się zgodnie ze standardami, zamiast według własnych możliwości.
Chciałabym zwrócić uwagę na kwestię obowiązków domowych dzieci. Kiedy osiągną one odpowiedni wiek, aby pomagały w obowiązkach domowych. Nigdy nie jest zbyt wcześnie ani zbyt późno. Dzieci muszą wiedzieć, że są ważnymi, pożytecznymi i niezastąpionymi członkami rodziny. Jeżeli nie znajdą satysfakcji, często szukają dróg niezbyt właściwych, aby czuć się takimi. Praca rozwija umiejętności, sprawia, że dzieci czują się pożyteczne, i uczy je szanowania tego, co trzeba wykonać, a także osób, które ją wykonują. Rodzice mogą odczuwać pokusę, by samemu zrobić wszystko, uznając, że to łatwiejsze i będzie zrobione "należycie". Jednak, kiedy będą mieli takie nastawienie, pozbawią dzieci okazji do nauki współpracy i odpowiedzialności.
Aby dzieci nauczyły się odpowiedzialności za wykonywanie prac domowych, należy je wciągnąć i przyuczyć do pracy. Można sporządzić listę zajęć, bądź umówić się co będzie należeć do zakresu obowiązków. Poświęcić czas na instrukcje i prace z dziećmi, aż się tego nauczą. Nie należy na początku zwracać uwagi na jakość pracy, ale na poświęcenie i zaangażowanie. Nie użalaj się nad dziećmi ani nie wykonuj za nie prac, dlatego że mają dużo lekcji albo zadań sportowych. Pomóż im zorganizować czas, aby nadal pomagały rodzinie. Upewnij się, czy zadania są stosowne do wieku.
Innym bardzo ważnym problemem dorastania jest psucie przedmiotów i niszczenie cudzej własności. Będzie się to działo przeważnie przypadkiem. Czasami dzieci niszczą coś (np.: rysując na ścianie), ponieważ w tym momencie wydaje im się to wspaniałą zabawą. Czasami mogą szukać zemsty albo wyrażać w ten sposób złość. W każdym razie zadaniem rodziców jest pomóc dzieciom w naprawie zniszczonej własności lub wymianie na nową bez nakładania dodatkowych kar lub chronienia dzieci przed konsekwencjami ich czynów.
Należy być świadomym celów zachowań swoich dzieci szukać powodów kryjących się za zachowaniem. Trzeba stworzyć dzieciom miejsce, gdzie mogą się bawić bez obaw, że coś zniszczą. Najlepiej jest uzgodnić, gdzie mogą jeździć rowerem, grać w piłkę, szaleć, malować itp. Niech małe dzieci malują i kolorują na stole w kuchni (połóż gazety, aby nie zabrudzić podłogi lub dywanu). Gdy podrosną, należy angażować je w przygotowania do zabawy, aby nauczyły się chronić własność.
Stosowanie zasad pozytywnej dyscypliny ma niebagatelne znaczenie w wychowaniu i postępowaniu z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym. Na nią nigdy nie jest zbyt późno. Bez agresji, presji psychicznej, krzyku dzieci same dochodzą do tego, co pozwoli im lepiej funkcjonować w rodzinie i społeczeństwie.
Bądź świadomym przewodnikiem po życiu wspaniałego człowieka - twojego dziecka!
inf. http://www.bialystok.edu.pl
Mądra miłość rodzicielska jest gwarantem powodzenia w wychowaniu. Wydaje mi się, że gdyby każdy z nas miał świadomość czym charakteryzuje się dobra rodzina , w sensie psychologicznym - nie byłoby tylu przypadków krzywdzenia własnych dzieci.
Danuta Szczepura
Referat na temat: Wybrane problemy wychowawcze dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym oraz sugestie i proste zasady ich rozwiązywania.
Jako rodzice stawiacie czoło jednemu z najtrudniejszych, a zarazem najwspanialszych wyzwań. Chcecie przekazać pociechom zasady, które ułatwią im życie, a jednocześnie nie ranić najbardziej ukochanych istot. Niezależnie od tego, jak bardzo kochacie wasze dziecko, zawsze zdarzają się chwile złości, frustracji, a nawet desperacji. Co robić? Jak sobie poradzić w trudnych, wydawałoby się bez wyjścia sytuacjach?
Chciałabym zaprezentować kilka rozwiązań wybranych problemów wychowawczych, zasad pozytywnej dyscypliny dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Pozwoli to wam, rodzice, lepiej zrozumieć rozwój waszego dziecka, podsunie odpowiedzi, które można uogólnić i wykorzystać przy rozwiązywaniu innych problemów, pomoże zrozumieć, czego uczy się dziecko w wyniku waszych działań. Sugestie te nie tylko wpłyną na rozwiązywanie problemów wychowawczych, ale także pomogą dzieciom zdobyć pewność siebie, wyrabiać samodyscyplinę, poczucie odpowiedzialności i umiejętności potrzebne w życiu.
Jedną z koncepcji pozytywnego dyscyplinowania dzieci jest zdecydowane postępowanie wobec wynikłego problemu czy zaistniałej sytuacji. Dla większości rodziców bycie uprzejmym nie stanowi problemu, ale mają kłopoty ze stanowczością. Ta formuła zazwyczaj prowadzi do zbytniej pobłażliwości. Innym rodzicom łatwo jest być stanowczym i zapomnieć o uprzejmości. To z kolei prowadzi do zbytniej surowości. Żadne z zachowań nie jest zdrowe dla dzieci. Surowość i pobłażanie nie pomagają dzieciom rozwijać umiejętności życiowych, jakich potrzebują, by stać się szczęśliwymi, twórczymi, zdolnymi młodymi ludźmi.
Formuła, która rozwija zdolnych młodych ludzi, to równowaga między stanowczością a uprzejmością. Oznacza używanie, zdecydowanie z rozmysłem, odpowiednich metod wychowawczych. Życzliwość oznacza zachowanie godności, respektu wobec siebie i dziecka podczas stosowania zasad wychowawczych.
Udawana życzliwość prowokuje dzieci do manipulowania i unikania odpowiedzialności. Dyktatorska władza (surowość bez życzliwości) prowokuje dzieci do oporu i buntu. Zdecydowanie w połączeniu z życzliwością uczy dzieci współpracy w działaniu i wskazuje granice postępowania z jednoczesnym zachowaniem bezpieczeństwa.
Nie mniej ważnym narzędziem wychowawczym pozytywnego dyscyplinowania dzieci jest konsekwencja. Może zdecydowanie zmniejszyć frustrację i konflikt u dzieci, jednocześnie ucząc je wielu pozytywnych umiejętności. Konsekwencja oznacza, że rodzice decydują, co zamierzają robić, a następnie postępują konsekwentnie, stanowczo i życzliwie, zamiast karać i głosić kazania. Kiedy używasz słów, niech twoja informacja będzie krótka - najwyżej dziesięć słów - i trzymaj się tematu. Nawet jedno słowo może być bardziej efektywne. Na przykład, kiedy dziecko poniżej szóstego roku życia odmawia pójścia spać, wstań bez słowa, podejdź do dziecka, weź je za rękę i grzecznie, ale stanowczo zaprowadź je do sypialni, mówiąc "czas spać". Jeżeli dziecko opiera się, daj mu ograniczony wybór. Czego uczy się dziecko? Uczy się, że traktujesz poważnie to, co mówisz, i będziesz postępować zdecydowanie i grzecznie. Dziecko uczy się, co to jest odpowiedzialność. W przypadku młodszych dzieci bycie konsekwentnym jest względnie proste. Kiedy coś mówisz, nie mów na darmo. Kiedy wiesz, czego chcesz, działaj konsekwentnie, stanowczo, ale uprzejmie. Krótko mówiąc, "nie gadaj, ale działaj". kiedy dzieci dorastają, konsekwentne działanie jest bardziej efektywne i uczy więcej, kiedy dzieci są zaangażowane w proces rozwiązywania problemów i zawierania umów. Ów proces można zaprezentować w czterech punktach konsekwentnego postępowania:
1. Należy zorganizować przyjazną dyskusję, podczas której każdy wypowie swoje uczucia i myśli na dany temat. Największą zachętą do współpracy jest zaangażowanie dzieci do znajdowania rozwiązań.
2. Zorganizuj "burzę mózgów" w poszukiwaniu rozwiązań i wybierz takie, na które ty i dziecko zgodzicie się.
3. Wyznaczcie wspólnie datę zakończenia poleconej pracy (co do minuty).
4. Zrozum, że dzieci prawdopodobnie nie będą chciały dotrzymać wyznaczonego terminu, i po prostu konsekwentnie wykonuj swoją część umowy, obligując do wywiązania się.
Konsekwencja wymaga mniejszej energii, daje więcej zadowolenia i skuteczności niż łajanie, upominanie i kara.
Na co dzień jesteśmy świadkami różnych aktów agresji, relacja uczeń - uczeń. Dzieci szybko się denerwują, krzywdzą często słabszych, lubią kłótnie. Zadajemy sobie pytanie: dlaczego tak się dzieje? Co jest przyczyną agresji?
Postarajmy się zrozumieć dzieci i sytuację. Dzieci nie rodzą się agresywne, ale mogą się takie stać, kiedy nikt nie pyta ich o zdanie lub nie bierze pod uwagę ich potrzeb. Kiedy rodzice zakładają, że wiedzą, co jest najważniejsze dla ich dzieci, nieodwołalnie przywołują tłumioną złość, która może ujawnić się pod postacią agresywnego zachowania. Jeżeli rodzice są agresywni, karzący lub kontrolujący, dzieci mogą nieświadomie zdecydować, że tak trzeba się zachowywać, aby osiągnąć cel.
Destrukcyjnie wpływa na dzieci także telewizja, promująca przemoc i agresję. "Wojownicze Żółwie Ninja" dają przykład agresji i dominacji małym dzieciom. "Simpsonowie", "Świat według Bundych", "Kiepscy" to klasyczne modele dysfunkcji w rodzinach przepełnionych agresją i brakiem szacunku. Poprzez tworzenie modeli i postaw możemy przeciwdziałać wpływom mediów i pokazać naszym dzieciom, że wzajemny szacunek lepszy jest od agresji. Należy znaleźć sposób, by nauczyć dzieci samokontroli i rozwiązywania problemów. Powinno się "wsłuchiwać" w swoje uczucia, i nie mówić dzieciom, że nie powinny czuć tego, co czują. Pomóżmy im znaleźć zachowanie, które wyrazi ich uczucia w taki sposób, by nie ranić siebie i innych. Poświęćmy czas, by nauczyć dzieci używania słów służących do wyrażania uczuć i proszenia o to, czego chcą. Pomóżmy dzieciom ochłonąć w napływie złości i nauczmy je, że czasami lepiej jest uspokoić się przed próbą rozwiązania problemu. Jeżeli pozwalamy dzieciom grać w gry komputerowe lub oglądać programy telewizyjne ukazujące agresję, poświęćmy czas na omówienie ich odczuć dotyczących agresji i wysłuchajmy zdania dziecka na ten temat. Spróbujmy wyplenić agresję, złe zachowanie spokojem, dobrocią i własnym przykładem. Pokażmy, jak zdobywać to, czego potrzebują, nie raniąc niczyich uczuć. Nie pytajmy co złego, ale co dobrego zrobiło?
Większość rodziców chce, aby ich dziecko było dobre. Jednak ma ono własne potrzeby rozwojowe, zdolności i temperament. Kiedy istnieje duża rozbieżność między oczekiwaniami dorosłych a zdolnościami dziecka, rodzice i nauczyciele często są sfrustrowani, zniechęceni i zestresowani. Odwołują się do bardziej autorytatywnych lub łagodnych metod wychowawczych. Rodzice często nie rozumieją, że dziecko zmaga się z odmiennością i mimo woli sprawia kłopoty, podejmując określony "wybór". Dla osiągnięcia bardziej efektywnych rezultatów z dziećmi o najróżniejszych zdolnościach i temperamentach najistotniejsze jest stosowanie niekarzących metod pozytywnego dyscyplinowania. Kiedy dzieci buntują się przeciw autorytatywnym metodom lub zaczynają manipulować w odpowiedzi na metody pobłażliwe, ich zachowanie może przypominać symptomy zaburzeń koncentracji, czyli nadpobudliwości.
Nadpobudliwość wiąże się z zaburzeniami neurologicznymi, charakteryzującymi się rozwojowo niestosownym brakiem kontroli w trzech obszarach: uwagi, impulsywności i poziomie aktywności. Zaburzenia te zasadniczo wynikają z dysfunkcji metabolizmu białka i kiedy są leczone, wiele problemów zostaje szybko rozwiązanych. Nasilenie waha się od umiarkowanego i dającego się leczyć, do poważnego i upośledzającego. Dzieci takie często zachowują się nierozważnie lub są pochłonięte jakąś czynnością. Z powodu skłonności do ciągłego mówienia bez namysłu, wiercenia się, kręcenia i podskakiwania, a także wydawania dziwnych odgłosów, często są nielubiane przez inne dzieci w domu i szkole.
Aby pomóc dzieciom z tym upośledzeniem, rodzice muszą bardzo dobrze zapoznać się z metodami pozytywnego dyscyplinowania. Potrzebują oni także dokładnych informacji i efektywnych narzędzi, by radzić sobie z konkretnymi wyzwaniami, jakie stawia przed nimi ich wyjątkowe dziecko.
A oto kilka sugestii i porad życiowych w postępowaniu nad dzieckiem nadpobudliwym. Jeżeli jesteś przekonany, że twoje dziecko ma kłopoty, niech profesjonalista, zaznajomiony z problemem nadpobudliwości i braku koncentracji oraz pokrewnymi kwestiami oceni je i zidentyfikuje obszary trudności, proponując najistotniejsze rozwiązania. Bądź nastawiony pozytywnie, by pomóc zrekompensować ciągły strumień frustracji i zniechęcenia. Poświęcaj dużo czasu dziecku. Staraj się zauważać i cieszyć wszelkimi, nawet najmniejszymi sukcesami. Rozbudzaj zainteresowania dziecka. Wspieraj dziecko stosownie do jego potrzeb, opierając się na tym, co rzeczywiście potrafi zrobić, a nie na tym, co powinno umieć w tym wieku. Jeżeli nie może nauczyć się wiązać sznurowadeł, używaj butów z zapięciami na rzepy, aż będzie miało dostatecznie sprawne palce, nawet gdyby miało to trwać dłużej niż w przypadku rówieśników. Podawaj instrukcję jedną naraz i ograniczaj liczbę używanych słów. Dziecku, które łatwo traci koncentrację, wystarczy od pięciu do dziesięciu słów. Upewnij się, że dziecko całą uwagę skupia na tobie i mów tylko raz. Kiedy dziecko ma odwróconą uwagę, używaj prostych i taktownych znaków np.: położenie ręki na ramieniu, lub jednego słowa dla zwrócenia uwagi. Obserwuj dzieci przy zabawie, by zobaczyć, jaki sposób nauki preferują. Czy są fizycznie aktywne? Czy wolą dotyk? Czy uczą się w nagłym i krótkim przypływie uwagi? Wykorzystaj te informacje, by stworzyć formy aktywności kładące nacisk na silne strony lub preferencje dziecka. Zwróć uwagę, aby nie ograniczać indywidualności dziecka lub nie wywierać nacisku, by zachowywało się zgodnie ze standardami, zamiast według własnych możliwości.
Chciałabym zwrócić uwagę na kwestię obowiązków domowych dzieci. Kiedy osiągną one odpowiedni wiek, aby pomagały w obowiązkach domowych. Nigdy nie jest zbyt wcześnie ani zbyt późno. Dzieci muszą wiedzieć, że są ważnymi, pożytecznymi i niezastąpionymi członkami rodziny. Jeżeli nie znajdą satysfakcji, często szukają dróg niezbyt właściwych, aby czuć się takimi. Praca rozwija umiejętności, sprawia, że dzieci czują się pożyteczne, i uczy je szanowania tego, co trzeba wykonać, a także osób, które ją wykonują. Rodzice mogą odczuwać pokusę, by samemu zrobić wszystko, uznając, że to łatwiejsze i będzie zrobione "należycie". Jednak, kiedy będą mieli takie nastawienie, pozbawią dzieci okazji do nauki współpracy i odpowiedzialności.
Aby dzieci nauczyły się odpowiedzialności za wykonywanie prac domowych, należy je wciągnąć i przyuczyć do pracy. Można sporządzić listę zajęć, bądź umówić się co będzie należeć do zakresu obowiązków. Poświęcić czas na instrukcje i prace z dziećmi, aż się tego nauczą. Nie należy na początku zwracać uwagi na jakość pracy, ale na poświęcenie i zaangażowanie. Nie użalaj się nad dziećmi ani nie wykonuj za nie prac, dlatego że mają dużo lekcji albo zadań sportowych. Pomóż im zorganizować czas, aby nadal pomagały rodzinie. Upewnij się, czy zadania są stosowne do wieku.
Innym bardzo ważnym problemem dorastania jest psucie przedmiotów i niszczenie cudzej własności. Będzie się to działo przeważnie przypadkiem. Czasami dzieci niszczą coś (np.: rysując na ścianie), ponieważ w tym momencie wydaje im się to wspaniałą zabawą. Czasami mogą szukać zemsty albo wyrażać w ten sposób złość. W każdym razie zadaniem rodziców jest pomóc dzieciom w naprawie zniszczonej własności lub wymianie na nową bez nakładania dodatkowych kar lub chronienia dzieci przed konsekwencjami ich czynów.
Należy być świadomym celów zachowań swoich dzieci szukać powodów kryjących się za zachowaniem. Trzeba stworzyć dzieciom miejsce, gdzie mogą się bawić bez obaw, że coś zniszczą. Najlepiej jest uzgodnić, gdzie mogą jeździć rowerem, grać w piłkę, szaleć, malować itp. Niech małe dzieci malują i kolorują na stole w kuchni (połóż gazety, aby nie zabrudzić podłogi lub dywanu). Gdy podrosną, należy angażować je w przygotowania do zabawy, aby nauczyły się chronić własność.
Stosowanie zasad pozytywnej dyscypliny ma niebagatelne znaczenie w wychowaniu i postępowaniu z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym. Na nią nigdy nie jest zbyt późno. Bez agresji, presji psychicznej, krzyku dzieci same dochodzą do tego, co pozwoli im lepiej funkcjonować w rodzinie i społeczeństwie.
Bądź świadomym przewodnikiem po życiu wspaniałego człowieka - twojego dziecka!
inf. http://www.bialystok.edu.pl