03.04.2012, 18:58
Trias (około 245-208 mln. lat temu) był pierwszym okresem ery mezozoicznej, często nazywanej erą dinozaurów. Wszystkie kontynenty tworzyły jeden superkontynent, zwany jako Pangea (Wszechziemia), której północną część nosiła nazwę Laurazji, a południowa Gondwany. Wszędzie panował klimat łagodny, ciepły lub gorący. Na obszarach podbiegunowych nie było pokrywy lodowej, natomiast w głębi lądów rozciągały się pustynie. Nie było jeszcze roślin kwiatowych, na wilgotnych obszarach rosły drzewa iglaste, sagowce przypominające wyglądem palmy i paprocie. Na lądzie dominowały gady przystosowane do warunków suszy. Gady opanowały również środowisko powietrzne, żyły także w morzach. W późniejszym triasie wiele starszych grup gadów zniknęło z powierzchni Ziemi, a ich miejsce zajęły nowe, spośród których największy sukces odniosły dinozaury.
W okresie triasowym życie na lądzie było zdominowane przez różne grupy gadów. Dicynodonty, przypominające wyglądem hipopotamy, były roślinożercami, podobnie jak przysadziste, podobne do świń rynchozaury. Drapieżne cynodonty wieloma cechami przypominały ssaki. Dicynodonty, rynchozaury i większość cynodontów wyginęły podczas pierwszego z dwóch niewyjaśnionych masowych wymierań. Tekodonty, które zajęły ich miejsce, uległy zagładzie podczas drugiego masowego wymierania. Wśród grup, które przeżyły, znalazły się żółwie, słodkowodne krokodyle, dinozaury i drobne ssaki. Obie główne grupy dinozaurów pojawiły się w późnym triasie. Do dinozaurów gadziomiedniczych należały poruszające się dwunożne mięsożerne teropody i czworonożne prozauropody – pierwsze duże formy roślinożerne, które mogły oskubywać wysokie gałęzie. Wczesne dinozaury ptasiomiednicze były małymi dwunożnymi roślinożercami. Ponieważ nie było mórz, które mogłyby je powstrzymać, dinozaury szybko skolonizowały świat.
Dicynodont
Rynchozaur
Cynodont
Tekodont
Małe gady opatrzone „skrzydłami” w postaci fałdów skórnych lub łusek mogły przeskakują z drzewa na drzewo posługiwać się lotem ślizgowym. Takie „skrzydła” mogły rozpinać się na wydłużonych żebrach albo były to po prostu pierzaste łuski wyrastające z ramion i nóg lub błony skórne między przednimi i tylnymi kończynami. Takie późno triasowe zwierzęta mogły dać początek stałocieplnym, pokrytym włosami gadom – pterozaurom. Pterozaury miały dużą głowę, krótki tułów i długie skórzaste skrzydła, rozpięte na wydłużonych kościach czwartego palca. W odróżnieniu od swych szybujących przodków były zdolne do czynnego lotu.
Pterozaur
Różne grupy gadów opanowały płytkie triasowe morza. Rybożerne notozaury z ostrymi zębami, dochodzące do 4 m. długości, miały małą głowę, długi ogon, wydłużone ciało i wiosłowate kończyny. Podobne do fok plakodonty miały na podniebieniu szerokie, płaskie zęby, którymi kruszyły muszle mięczaków. Ichtiozaury, dochodzące do 15 m. długości i wyglądem przypominające delfiny, były gadami najlepiej przystosowanymi do życia w morzu. Polowały między innymi na morskie głowonogi – amonity.
Notozaur
Plakodont
Ichtiozaur
Amonit
Ufff...
Ciekawe, czy ktoś choć zerknie na te moje wypociny
W okresie triasowym życie na lądzie było zdominowane przez różne grupy gadów. Dicynodonty, przypominające wyglądem hipopotamy, były roślinożercami, podobnie jak przysadziste, podobne do świń rynchozaury. Drapieżne cynodonty wieloma cechami przypominały ssaki. Dicynodonty, rynchozaury i większość cynodontów wyginęły podczas pierwszego z dwóch niewyjaśnionych masowych wymierań. Tekodonty, które zajęły ich miejsce, uległy zagładzie podczas drugiego masowego wymierania. Wśród grup, które przeżyły, znalazły się żółwie, słodkowodne krokodyle, dinozaury i drobne ssaki. Obie główne grupy dinozaurów pojawiły się w późnym triasie. Do dinozaurów gadziomiedniczych należały poruszające się dwunożne mięsożerne teropody i czworonożne prozauropody – pierwsze duże formy roślinożerne, które mogły oskubywać wysokie gałęzie. Wczesne dinozaury ptasiomiednicze były małymi dwunożnymi roślinożercami. Ponieważ nie było mórz, które mogłyby je powstrzymać, dinozaury szybko skolonizowały świat.
Dicynodont
Rynchozaur
Cynodont
Tekodont
Małe gady opatrzone „skrzydłami” w postaci fałdów skórnych lub łusek mogły przeskakują z drzewa na drzewo posługiwać się lotem ślizgowym. Takie „skrzydła” mogły rozpinać się na wydłużonych żebrach albo były to po prostu pierzaste łuski wyrastające z ramion i nóg lub błony skórne między przednimi i tylnymi kończynami. Takie późno triasowe zwierzęta mogły dać początek stałocieplnym, pokrytym włosami gadom – pterozaurom. Pterozaury miały dużą głowę, krótki tułów i długie skórzaste skrzydła, rozpięte na wydłużonych kościach czwartego palca. W odróżnieniu od swych szybujących przodków były zdolne do czynnego lotu.
Pterozaur
Różne grupy gadów opanowały płytkie triasowe morza. Rybożerne notozaury z ostrymi zębami, dochodzące do 4 m. długości, miały małą głowę, długi ogon, wydłużone ciało i wiosłowate kończyny. Podobne do fok plakodonty miały na podniebieniu szerokie, płaskie zęby, którymi kruszyły muszle mięczaków. Ichtiozaury, dochodzące do 15 m. długości i wyglądem przypominające delfiny, były gadami najlepiej przystosowanymi do życia w morzu. Polowały między innymi na morskie głowonogi – amonity.
Notozaur
Plakodont
Ichtiozaur
Amonit
Ufff...
Ciekawe, czy ktoś choć zerknie na te moje wypociny