16.08.2011, 20:10
Sztolnie pod zamkiem Książ i w Górach Sowich miały spełniać inne zadanie niż miejsce budowy rakiet V1 i V2. To właśnie tam miała być produkowana nazistowska broń nuklearna. Wiele dowodów, które ujrzały światło dzienne potwierdza tę tezę.
![[Obrazek: 182929_1297988044_72b5_p.jpeg]](http://d.wiadomosci24.pl/g2/47/4b/81/182929_1297988044_72b5_p.jpeg)
Kompleks Riese, był największym projektem górniczo-budowlanym III Rzeszy. Kompleks miał być schronieniem dla przemysłu zbrojeniowego, którego funkcjonowanie utrudniały alianckie naloty. W 1943 roku zdecydowano o przeniesieniu strategicznie ważnej produkcji zbrojeniowej w Sudety, które wydawały się być jedynym bezpiecznym terenem w ówczesnej Rzeszy.
Natychmiast po podjęciu decyzji o przeniesieniu produkcji powołano spółkę Industriegemeinschaft Schlesien AG, której przekazano tysiące więźniów i jeńców wojennych. Mieli być wykorzystani przy pracach związanych z kompleksem. Plany zakładały rozbudowę zamka Książ, wydrążenie i adaptację przestrzeni pod zamkiem, konstrukcje tuneli w Górach Sowich, rozbudową sieci kolei. Koszt projektu oszacowano na 150 milionów marek. Na budowę kompleksu Riese miało być przeznaczone m.in ponad 250 tysięcy metrów sześciennych zbrojonego betonu, 100 kilometrów rurociągów. 257 tysięcy mł betonu zbrojonego stalą, 213 tysięcy mł tuneli, 58 km dróg z sześcioma mostami, 100 km rurociągów.
Kilkadziesiąt kilometrów kwadratowych zostało objęte pracami. Wiercono otwory w skałach, rozsadzane przy pomocy materiałów wybuchowych. Po powstaniu sztolni i komór wzmacniano je żelbetowymi konstrukcjami. Przestrzenie "uzbrajano" w sieci kanalizacyjne, telefoniczne i wodociągowe.
Do zamku Książ doprowadzono linie kolejki wąskotorowej. Na terenie przy zamku powstały komory i budowle, których przeznaczenie pozostaje niewyjaśnione do dziś. Pod ziemią utworzono przynajmniej dwa poziomy komór i tuneli, połączonych z piwnicami zamku. Przy budowie kompleksu Riese wykorzystywano więźniów. Praca, którą wykonywali była ciężka i wyczerpująca: drążenie sztolni, budowanie linii komunikacyjnych, rozładunek materiałów budowlanych. Wielu z więźniów zmarło z wyczerpania, ci którzy przeżyli zostali zamordowani w ostatnich tygodniach wojny przez wycofujących się Niemców.
Można przypuszczać, że ze względu na bliskość złóż rud uranu kompleks Riese miał być ośrodkiem badań nad niemiecką bronią jądrową, której historia zaczyna się w 1938 roku, kiedy dwóch fizyków doprowadziło do rozszczepienia atomu uranu. Dokonanie Otto Hahna i Fritza Strassmana dało początek dyskusji nad możliwością stworzenia bomby atomowej, a także rozpaliło zapędy Adolfa Hitlera.
W 1939 roku Biuro Rozwoju i Dostaw Broni Armii Niemieckiej powołało zespół, który miał zbadać możliwości wykorzystania odkrycia fizyków Hahna i Strassmana. Rozważano możliwość budowy reaktora jądrowego, który miałby być pierwszym etapem do stworzenia broni jądrowej. W 1942 roku rozpoczęły się pierwsze eksperymenty. Były one prowadzone w kilku laboratoriach. Prace postępowały w szybkim tempie. Jedyną osobą, która rozumiała zagrożenie jakie wynikałoby z posiadania broni jądrowej przez nazistów był Werner Heisenberg, fizyk, laureat nagrody Nobla, który celowo opóźniał badania nad bronią nuklearną.
1943 rok przerwał prace nad bronią. Coraz częstsze i coraz bardziej uciążliwe naloty aliantów uniemożliwiały normalną pracę. Podjęto decyzję o przeniesieniu ośrodka badań do budowanego kompleksu Riese, w którym prawdopodobnie kontynuowano pracę nad bronią jądrową i nową wersją rakiety V2, która miała być nosicielem głowic nuklearnych. Częstymi gośćmi w kompleksie Riese byli m. in. Werner von Braun, twórca rakiety V2 oraz Albert Speer, odpowiedzialny za niemiecki projekt atomowy.
Niemcy wiązali ogromne nadzieje z odkrytymi w pobliżu Wałbrzycha złożami uranu. Natychmiast zabezpieczono rejon wydobycia siłami bezpieczeństwa. Z udokumentowanych relacji naocznych świadków wynika, że próbna eksplozja jądrowa miała miejsce w październiku 1944 roku w okolicy Lubeki. Świadkowie opisywali widziany błysk, falę ciepła i obłok w kształcie grzyba widziany na miejscu eksplozji. Po zajęciu kompleksu przez Armię Czerwoną utajnioną wszystkie dokumenty związane z badaniami. Sowieci przez kilka lat po wojnie utrzymywali przy kompleksie garnizon 15 tysięcy żołnierzy i przeszukiwali tereny kompleksu. Wiadomo, że pierwsza radziecka bomba atomowa powstała w około 20 procentach z uranu wydobywanego pod Wałbrzychem.
Naukowcy pracujący przy nazistowskim programie atomowym zostali przejęci przez Amerykanów, którzy od 1943 do 1945 roku poszukiwali dokumentów, fragmentów instalacji, urządzeń, a także naukowców, których chcieli znaleźć i wykorzystać przed Sowietami we własnym programie atomowym. W miejscowości Hechingen Amerykanie odnaleźli niedokończony reaktor, a w Staßfurcie przejęli kilkaset ton uranu zgromadzonego przez Niemców, które stanowiły ponad 50 proc. ówczesnych zapasów uranu w Europie. Do Amerykanów zgłosił się także twórca rakiety V2, Werner von Braun, który wskazał im miejsce ukrycia ponad 14 ton dokumentacji technicznej, von Braun pracował po wojnie w amerykańskim programie balistycznym, i znacząco przyczynił się do rozwoju amerykańskiego projektu kosmicznego.
Do dzisiaj zachowały się tylko nieliczne zabudowania kompleksu Riese, które są udostępnione turystom. Część odkrytych obiektów ze względu na groźbę zawalenia jest zamknięta. Przypuszcza się, że do dzisiaj pozostaje nieodkryta około połowa podziemnych korytarzy.
Źródła:
Piotr Kruszyński, "Podziemia w Górach Sowich i Zamku Książ"
Dorota Sula, "Arbeitslager Riese Filia KL Gross-Rosen"
Łukasz Kazek, "W kręgu tajemnic Riese"
Bartosz Rdułowski, "Podziemne tajemnice Gór Sowich"
Jeśli będzie zainteresowanie tematem to napiszę więcej na ten temat, jestem w posiadaniu sporej ilości informacji na temat III Rzeszy i tajemnic z nią związanych.
Osoby które interesują się tym tematem tak jak ja proszę o kontakt, może uzupełnimy swoje informacje.
Kompleks Riese, był największym projektem górniczo-budowlanym III Rzeszy. Kompleks miał być schronieniem dla przemysłu zbrojeniowego, którego funkcjonowanie utrudniały alianckie naloty. W 1943 roku zdecydowano o przeniesieniu strategicznie ważnej produkcji zbrojeniowej w Sudety, które wydawały się być jedynym bezpiecznym terenem w ówczesnej Rzeszy.
Natychmiast po podjęciu decyzji o przeniesieniu produkcji powołano spółkę Industriegemeinschaft Schlesien AG, której przekazano tysiące więźniów i jeńców wojennych. Mieli być wykorzystani przy pracach związanych z kompleksem. Plany zakładały rozbudowę zamka Książ, wydrążenie i adaptację przestrzeni pod zamkiem, konstrukcje tuneli w Górach Sowich, rozbudową sieci kolei. Koszt projektu oszacowano na 150 milionów marek. Na budowę kompleksu Riese miało być przeznaczone m.in ponad 250 tysięcy metrów sześciennych zbrojonego betonu, 100 kilometrów rurociągów. 257 tysięcy mł betonu zbrojonego stalą, 213 tysięcy mł tuneli, 58 km dróg z sześcioma mostami, 100 km rurociągów.
Kilkadziesiąt kilometrów kwadratowych zostało objęte pracami. Wiercono otwory w skałach, rozsadzane przy pomocy materiałów wybuchowych. Po powstaniu sztolni i komór wzmacniano je żelbetowymi konstrukcjami. Przestrzenie "uzbrajano" w sieci kanalizacyjne, telefoniczne i wodociągowe.
Do zamku Książ doprowadzono linie kolejki wąskotorowej. Na terenie przy zamku powstały komory i budowle, których przeznaczenie pozostaje niewyjaśnione do dziś. Pod ziemią utworzono przynajmniej dwa poziomy komór i tuneli, połączonych z piwnicami zamku. Przy budowie kompleksu Riese wykorzystywano więźniów. Praca, którą wykonywali była ciężka i wyczerpująca: drążenie sztolni, budowanie linii komunikacyjnych, rozładunek materiałów budowlanych. Wielu z więźniów zmarło z wyczerpania, ci którzy przeżyli zostali zamordowani w ostatnich tygodniach wojny przez wycofujących się Niemców.
Można przypuszczać, że ze względu na bliskość złóż rud uranu kompleks Riese miał być ośrodkiem badań nad niemiecką bronią jądrową, której historia zaczyna się w 1938 roku, kiedy dwóch fizyków doprowadziło do rozszczepienia atomu uranu. Dokonanie Otto Hahna i Fritza Strassmana dało początek dyskusji nad możliwością stworzenia bomby atomowej, a także rozpaliło zapędy Adolfa Hitlera.
W 1939 roku Biuro Rozwoju i Dostaw Broni Armii Niemieckiej powołało zespół, który miał zbadać możliwości wykorzystania odkrycia fizyków Hahna i Strassmana. Rozważano możliwość budowy reaktora jądrowego, który miałby być pierwszym etapem do stworzenia broni jądrowej. W 1942 roku rozpoczęły się pierwsze eksperymenty. Były one prowadzone w kilku laboratoriach. Prace postępowały w szybkim tempie. Jedyną osobą, która rozumiała zagrożenie jakie wynikałoby z posiadania broni jądrowej przez nazistów był Werner Heisenberg, fizyk, laureat nagrody Nobla, który celowo opóźniał badania nad bronią nuklearną.
1943 rok przerwał prace nad bronią. Coraz częstsze i coraz bardziej uciążliwe naloty aliantów uniemożliwiały normalną pracę. Podjęto decyzję o przeniesieniu ośrodka badań do budowanego kompleksu Riese, w którym prawdopodobnie kontynuowano pracę nad bronią jądrową i nową wersją rakiety V2, która miała być nosicielem głowic nuklearnych. Częstymi gośćmi w kompleksie Riese byli m. in. Werner von Braun, twórca rakiety V2 oraz Albert Speer, odpowiedzialny za niemiecki projekt atomowy.
Niemcy wiązali ogromne nadzieje z odkrytymi w pobliżu Wałbrzycha złożami uranu. Natychmiast zabezpieczono rejon wydobycia siłami bezpieczeństwa. Z udokumentowanych relacji naocznych świadków wynika, że próbna eksplozja jądrowa miała miejsce w październiku 1944 roku w okolicy Lubeki. Świadkowie opisywali widziany błysk, falę ciepła i obłok w kształcie grzyba widziany na miejscu eksplozji. Po zajęciu kompleksu przez Armię Czerwoną utajnioną wszystkie dokumenty związane z badaniami. Sowieci przez kilka lat po wojnie utrzymywali przy kompleksie garnizon 15 tysięcy żołnierzy i przeszukiwali tereny kompleksu. Wiadomo, że pierwsza radziecka bomba atomowa powstała w około 20 procentach z uranu wydobywanego pod Wałbrzychem.
Naukowcy pracujący przy nazistowskim programie atomowym zostali przejęci przez Amerykanów, którzy od 1943 do 1945 roku poszukiwali dokumentów, fragmentów instalacji, urządzeń, a także naukowców, których chcieli znaleźć i wykorzystać przed Sowietami we własnym programie atomowym. W miejscowości Hechingen Amerykanie odnaleźli niedokończony reaktor, a w Staßfurcie przejęli kilkaset ton uranu zgromadzonego przez Niemców, które stanowiły ponad 50 proc. ówczesnych zapasów uranu w Europie. Do Amerykanów zgłosił się także twórca rakiety V2, Werner von Braun, który wskazał im miejsce ukrycia ponad 14 ton dokumentacji technicznej, von Braun pracował po wojnie w amerykańskim programie balistycznym, i znacząco przyczynił się do rozwoju amerykańskiego projektu kosmicznego.
Do dzisiaj zachowały się tylko nieliczne zabudowania kompleksu Riese, które są udostępnione turystom. Część odkrytych obiektów ze względu na groźbę zawalenia jest zamknięta. Przypuszcza się, że do dzisiaj pozostaje nieodkryta około połowa podziemnych korytarzy.
Źródła:
Piotr Kruszyński, "Podziemia w Górach Sowich i Zamku Książ"
Dorota Sula, "Arbeitslager Riese Filia KL Gross-Rosen"
Łukasz Kazek, "W kręgu tajemnic Riese"
Bartosz Rdułowski, "Podziemne tajemnice Gór Sowich"
Jeśli będzie zainteresowanie tematem to napiszę więcej na ten temat, jestem w posiadaniu sporej ilości informacji na temat III Rzeszy i tajemnic z nią związanych.
Osoby które interesują się tym tematem tak jak ja proszę o kontakt, może uzupełnimy swoje informacje.
