Cykl "Opowieści z Narnii" - Clive Staples Lewis

[MissFuneral]

Miejsce 6 na mojej liście najlepszych książek i cykli fantasy to

Cykl Opowieści z Narnii - Clive Staples Lewis

W skład cyklu wchodzi siedem tomów:

• Lew, czarownica i stara szafa (1950, wyd. polskie 1985)
  
• Książę Kaspian (1951, wyd. polskie 1985)
  
• Podróż "Wędrowca do Świtu" (1952, wyd. polskie 1985)
  
• Srebrne krzesło (1953, wyd. polskie 1987)
  
• Koń i jego chłopiec (1954, wyd. polskie 1987)
  
• Siostrzeniec czarodzieja (1955, wyd. polskie 1988)
  
• Ostatnia bitwa (1956, wyd. polskie 1989)
  

Ilustracje: Pauline Baynes
Tłumaczenie: Andrzej Polkowski

Książki dostępne są również w wydaniu jednotomowym (ostatnia okładka).
Tutaj można obejrzeć oryginalne ilustracje Pauline Baynes z pierwszego wydania cyklu.






Słów kilka o treści

Narnia to czarodziejska kraina, którą poznajemy wraz z czworgiem sympatycznego rodzeństwa. Łucja, Edmund, Piotr i Zuzanna przez starą szafę wkraczają w baśniowy świat, w którym magia miesza się z rzeczywistością, pełen faunów i mówiących zwierząt, nie wspominając o wspaniałym lwie Aslanie. Jednak w Narnii nie panuje taka sielanka, jak mogłoby się początkowo wydawać: za sprawą złej Białej Czarownicy ziemię skuł lód, a Łucja, Edmund, Piotr i Zuzanna są jedynymi osobami, mogącymi ocalić tę zaczarowaną krainę. Rola, jaką przyjdzie im odegrać w tej opowieści, dawno już została przepowiedziana, choć oni jeszcze o tym nie wiedzą...


Plusy

Poszczególne książki cyklu to pełnokrwiste baśnie. Zostały pomyślane tak, aby zainteresować czytelnika w każdym wieku. Fabuła rwie do przodu, pełno tu najprzedziwniejszych, fantastycznych postaci, za to brak dłuższych opisów, dzięki czemu młodszy czytelnik nie będzie czuł znużenia. Jednak nie znaczy to, że osoby starsze nie znajdą tu nic dla siebie. Nie są to może opowieści fantasy sensu stricte, lecz tak jak wspomniałam - baśnie, ale przecież siła naprawdę dobrych baśni tkwi właśnie w tym, że dzięki swej prostocie i przekazywaniu uniwersalnych prawd, urzekają całe pokolenia, ludzi w każdym wieku. Lewisowi doskonale udało się wpisać w tę konwencję, a jego Opowieści z Narnii zaliczane są dziś do kanonu literatury światowej.

Myślę, że dla dorosłych czytelników prawdziwym wyzwaniem będzie odkrywanie licznych odniesień do filozofii, mitologii, a przede wszystkim do religii i Biblii (Lewis był nawróconym chrześcijaninem). Właśnie ta rozbudowana, a jednocześnie bardzo subtelna symbolika potęguje przyjemność z lektury, ale nie narzuca się czytelnikowi i nie przeszkadza osobom, które do religii odnoszą się raczej negatywnie.


Minusy

Dla mnie osobiście jedynym minusem cyklu jako całości jest to, że od czwartej części autor zmarginalizował znaczenie postaci Zuzanny, Łucji, Edmunda i Piotra. Nie twierdzę, że innych bohaterów nie można polubić, ale po prostu czytelnik przez pierwsze trzy tomy przyzwyczaja się do tej sympatycznej czwórki rodzeństwa. Kiedy okazuje się, że w dalszych częściach cyklu ich rola jest drugo- albo i trzecioplanowa, można poczuć nutkę rozczarowania.


Cytat z książki (tom I)

- Jeżeli rzeczywiście są w tym domu Drzwi, które prowadzą do jakiegoś Innego Świata (a powinienem was ostrzec, że to bardzo dziwny dom i nawet ja dobrze go nie znam) - jeśli więc, mówię, Łucja dostała się do innego świata, to wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że ten Inny Świat ma swój własny, odrębny czas; tak więc, niezależnie od tego, jak długo w nim się przebywa, NASZ czas nie ma z tym nic wspólnego. Z drugiej strony nie sądzę, by dziewczynka w jej wieku mogła coś takiego sama wymyślić. Sądzę, że gdyby naprawdę chciała was nabrać, to by się gdzieś schowała i siedziała tam tak długo, żeby to pasowało do jej opowieści.
- Ale czy pan naprawdę uważa - powiedział Piotr - że mogą być jakieś inne światy, w tym miejscu, tuż koło nas, tak jak ten?
- Nie ma nic bardziej prawdopodobnego - odpowiedział Profesor, zdejmując okulary. Zabrał się do ich czyszczenia, mrucząc do siebie: - jestem ciekaw, czego oni ich uczą w tych szkołach.