Dogmat o nieomylności papieża

[jezus007]

Dogmat o nieomylności papieża

Nie ma wątpliwości, że twierdzenie o nieomylności prowadzi do despotyzmu, który jest w tak wielkim stopniu części papiestwa. Despotyzm z kolei prowadzi do pogardy prawdy, ponieważ moc despoty nad innymi musi być zachowana za wszelką cenę. Ta wada charakteru Piusa IX była ewidentna dla wielu obserwatorów. Mimo iż papież osobiście zatwierdził pewien artykuł w La Civilta Cattolica, która to gazeta w lutym 1869 r. rozpoczęła jego kampanie o nieomylność, papież podczas audiencji z ambasadorami zagranicznymi zaprzeczył, że w ogóle coś o tym wie. Oszustwo było jawne, ale papież wydawał się być ślepym na fakt, że każdy rozsądny człowiek wiedział, że kłamie.

Papież pisał artykuły pod innym nazwiskiem, a potem zaprzeczał, że coś o nich wie. Kiedy biskupi Clifford, Ramadie oraz Place zaprotestowali przeciwko poniżającym słowom, jakie wobec nich publicznie użył, "zaprzeczył całej sprawie". Biskup Henri Maret, dziekan Sorbony w Paryżu, nazwał Piusa IX "fałszywym i kłamcą".

Pius IX nieustannie wywierał nacisk oraz stosował groźby, kierował intrygami i pogardliwie i złośliwie wypowiadał się o tych, którzy sprzeciwiali się nieomylności. A mimo to aż do samego końca upierał się, że chce "pozostawić Sobór całkowicie wolnym". Hrabia Trauttmansdorff pisał do Wiednia w dniu 22 czerwca 1870 r.: "Fakty dowodzące czegoś zupełnie przeciwnego są nazbyt liczne i zbyt oczywiste". W świetle takich, a także wielu innych dowodów jawnego oszustwa, kardynał Gustav von Hohenlohe napisał: "Nie potrzeba mi żadnego innego argumentu [przeciwko nieomylności papieża] niż ten jeden, że w całym swym życiu nigdy nie spotkałem człowieka, którego by mniej obchodziła prawda niż Piusa IX".
"Hasler s. 121-122. "

Biskup Dupanloup zanotował w dniu 15 kwietnia 1870 r., iż kilku biskupów powiedziało do niego: "Wolałbym raczej umrzeć, niż widzieć to wszystko". Niektórzy biskupi "napełnieni byli zgorzknieniem z powodu irytacji, oraz byli pełni rozpaczy bądź czuli się źle". Dla wielu sobór wyglądał jak poniżająca gra, tragiczna farsa. Biskup Georg Strossmayer skarżył się, że Vaticanum I nie miał "wolności, koniecznej do uczynienia zeń prawdziwym Soborem, oraz do uzasadnienia podejmowania uchwał wiążących sumienie całego świata katolickiego. Dowód na to był ewidentny.
"Hasler s. 126-133. "

Kilku zdegustowanych biskupów wyjechało z soboru przed jego zakończeniem. 17 lipca 1870 r., na dzień przed głosowaniem - 55 biskupów, którzy się sprzeciwiali [nieomylności] ogłosiło, że "z powodu szacunku dla Ojca świętego nie chcą brać udziału [w głosowaniu]. Następnie w formie protestu opuścili Rzym". "Hasler s. 189."
18 lipca 1870 r., w ostatnim dniu soboru było tylko 535 głosów TAK, czyli mniej niż połowa z 1084 członków uprawnionych do głosowania, pierwotnie biorących udział w Soborze. A jednak gazety watykańskie oszukańczo napisały tak, jak gdyby zgoda była jednomyślna. Poprzez gro?by degradacji i utraty stanowiska oraz inne naciski, papieżowi udało się ostatecznie zabezpieczyć poddanie ze strony większości przeciwników. W taki oto niebiblijny i skandalicznie oszukańczy sposób nieomylność papieska stała się dogmatem Kościoła rzymskokatolickiego.
Biskup Dupanloup zapisał w swym dzienniku w dniu 28 czerwca 1870 r.: "Nie będę chodził więcej na obrady Soboru. Gwałt, bezwstyd, a jeszcze bardziej fałsz, próżność i nieustanne kłamstwa zmuszają mnie do zachowania dystansu."

26 sierpnia 1870 r., 14 niemieckich teologów ogłosiło: "Wolność od jakiegokolwiek przymusu moralnego jest sine qua non wszystkich soborów ekumenicznych. Takiej wolności nie ma na tym zgromadzeniu ... Hasler s. "136, 143-144. "

A oto jak zachowanie Piusa IX opisuje August Hasker (tłumaczenie moje):
August Bernard Hasler, How the Pope Became Infallible? (Doubleday & Co. Inc., 1981) s. 124 - 127. (Hunt 138 - 139)
Niezdrowy mistycyzm, dziecięce napady humoru, płytkie rozumowanie, nagła nieobecność, dziwnie nieodpowiedni język nawet podczas ściśle oficjalnych przemów, a także starczy upór wskazują razem na utratę kontaktu z rzeczywistością ...
Poza tym występują też przykłady prawie że megalomanii, które nawet teraz trudno ocenić. W 1866 r. ... Pius IX zastosował do siebie powiedzenie Chrystusa: "Ja jestem drogą, prawdą i życiem". Dnia 8 kwietnia 1871 r. hrabia H. von Arnim-Suckow pisał do kanclerza cesarskiego Otto von Bismarcka o usiłowaniu przez Piusa IX dokonania cudu: " ... kiedy papież przechodził koło kościoła Trinita dei Monti, nakazał kulawemu, który leżał przed kościołem: Powstań i chodź! Ale eksperyment się nie udał."

Historyk Ferdynand Gregorovius zapisał wcześniej w swym dzienniku w dniu 17 czerwca 1870 r.: "Papież ostatnio poczuł się zmuszony wypróbować swą nieomylność ... Kiedy był na spacerze, zawołał do paralityka: "Powstań i chodź". Biedny człowieczyna spróbował, ale upadł, przez co wiceregent Chrystusa stracił humor. Uważam, że on naprawdę jest niespełna rozumu." ...
Pius IX sprawiał wrażenie, że cierpi na manię wielkości także na inne sposoby. Niektórzy nawet wśród biskupów uważali, że jest szaleńcem, bądź mówili o symptomach patologicznych. Historyk Kościoła Katolickiego Franz Xaver Kraus zanotował w swym dzienniku: "A propos Piusa IX - Du Camp zgadza się z moim poglądem, że od 1848 r. papież jest zarówno umysłowo chory jak i złośliwy.