Co to jest spowiedź? Czy jest to potrzebne?

[pawel4325]

Tak po pierwsze żeby spowiedź była ważna musi być spełnione 5 warunków dobrej spowiedzi, czyli sam fakt wyspowiadania się na tym nie kończy jeszcze jest takie coś jak "zadość uczynienie ludziom i Bogu" oraz naprawienie krzywd a to to już wątpię że tak każdy robi...

[MissFuneral]

To czy Bóg wie że chcesz się poprawić, to nie jestem taki pewien. Masz wolną wolę i od ciebie do zależy, jednak nic nie wie tego co Bóg, więc mogę się mylić

Skoro Bóg jest wszechwiedzący, to powinien wiedzieć WSZYSTKO, a więc co myślisz, myślałeś, pomyślisz i mógłbyś pomyśleć.

Nie wiem co by miało na celu wciśnięcie kitu

A co ma na celu pchanie ośmio- czy dziewięciolatków do spowiedzi i komunii, z której rozumieją tyle, że dostaną quada? Przecież wiadomo, że dzieciaki idą do tej spowiedzi, żeby dostać karteczkę z podpisem księdza i pokazać ją pani od religii. Odbębnić regułki, paciorki, tradycje - to podejście większej części polskiego, ponoć katolickiego społeczeństwa, nie oszukujmy się.

I tak do końca nie wiadomo, kto te grzechy odpuszcza, czy taką władzę mają księża żeby decydować o odpuszczeniu grzechów. Wydaje mi się że księża to tylko pośrednicy, a wszystko zależy od Boga.

To akurat pamiętam z lekcji religii - w momencie, gdy ksiądz odpuszcza Ci grzechy, a Ty odpokutujesz, jesteś oczyszczony, a Twoje grzechy przechodzą na księdza, to znaczy jeśli niesłusznie Ci coś odpuścił, on będzie z tego rozliczany przed Bogiem. To słowa księdza, więc tak ich pewnie w seminarium uczą; dla mnie to oczywiście nie ma sensu.

Tak naprawdę to ja tylko teoretyzuję, bo w Boga nie wierzę, ale do bezsensowności spowiedzi doszłam, kiedy jeszcze wierzyłam.

Pani Pogrzeb (tak dosłownie tłumacząc)

Panno Pogrzeb, tak dosłownie tłumacząc.

[Swordancer]

[MissFuneral]

Tylko co to za odwaga, przyznać się facetowi, który Cię nie zna, nie widzi i to nie jemu wyrządziłeś krzywdę? Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek przy spowiedzi usłyszała: "przeproś tatę, że go okłamałaś", "przeproś koleżankę, że ją przezywałaś", czy cokolwiek w tym stylu. Zawsze było dziesięć zdrowasiek albo jakaś litania i finito. Odwagą jest dla mnie pójście do osoby, którą się w jakiś sposób skrzywdziło, ją przeprosić i jej spróbować to wynagrodzić. I to pójść z własnej inicjatywy i nieprzymuszonej woli, ze świadomością, że druga osoba przez nas cierpi/cierpiała, a Ty robisz to po to, by poczuła się lepiej, a nie dlatego, bo "ksiądz kazał" albo "bo inaczej pójdę do piekła".

Myślałam, że wiara ma pochodzić z wnętrza człowieka, nie z zewnątrz i że nie da się jej nauczyć, trzeba to po prostu czuć - albo się wierzy, albo nie. Uczyć się można religii, dogmatów, zasad ale nie samej wiary. Mnie wpajano religię od dziecka, ale jakoś się nie udało, dlaczego? Zapewniam, że nie było w moim otoczeniu żadnej osoby, która "uczyłaby" mnie ateizmu bądź wpajałaby mi niewiarę w Boga. To wyszło tylko i wyłącznie ode mnie - z moich obserwacji świata i przemyśleń. W pewnym momencie to samo przyszło: jak mam wierzyć, skoro przecież nie wierzę? Wiadomo, że dziecko wierzy w to, co mu się mówi, szczególnie jeśli mówią mu to wszyscy wokół, łącznie z rodzicami. Ale człowiek dorosły ma już swój własny wyrobiony charakter, samoświadomość i przede wszystkim rozum, z którego powinien korzystać i samemu dojść do własnych wniosków, nie podążać ślepo za tym, co mu mówią.

[Swordancer]

[Suicider]

To akurat pamiętam z lekcji religii - w momencie, gdy ksiądz odpuszcza Ci grzechy, a Ty odpokutujesz, jesteś oczyszczony, a Twoje grzechy przechodzą na księdza, to znaczy jeśli niesłusznie Ci coś odpuścił, on będzie z tego rozliczany przed Bogiem. To słowa księdza, więc tak ich pewnie w seminarium uczą; dla mnie to oczywiście nie ma sensu.

Dzięki, tego nie wiedziałem.
Czyli na księżach spoczywa ogromna odpowiedzialność
Co do panny Pogrzeb - to masz racje, pomyłka

[MissFuneral]

Wydaje mi się, że przynajmniej w temacie spowiedzi do pewnego stopnia się zgadzamy. Tak, istotę pokuty prawdopodobnie powinien dziecku wyjaśniać ksiądz, ale moim zdaniem spowiedź nie jest do tego odpowiednim narzędziem (o czym już pisałam), a już na pewno w praktyce zazwyczaj się w ogóle nie sprawdza, szczególnie w większych parafiach, gdzie dzieci spowiadają się dosłownie taśmowo - szybko, szybko, puk puk i następne - sama pamiętam, jak to było. Przy takim podejściu dziecko nie pozna istoty pokuty, pokutę będzie traktować tak, jak ksiądz spowiedź - raz dwa odmówić paciorek i jest git.

Nie prawda, na świcie jest pełno ospornych na racjonalizm (chodzi mi o ludzi mówiących i myślących "Nie, bo nie!, a nie o ścisłe określenie"), dorosłych ludzi, którym trzeba sporo wytłumaczyć, bo sami nigdy na to nie trafią lub nie chcieliby się nad tym zastanawiać.

Dlatego napisałam, że człowiek POWINIEN z rozumu korzystać.

Co do reszty Twojej wypowiedzi, odpowiem Ci w wątku, który zaraz założę, bo zrobił nam się tu mały offtop.

Edit: Do dyskusji na temat wiary w kontekście zakładu Pascala zapraszam tutaj.

[da Vinci]

Być może nie spotkałaś jeszcze kogoś kto dałby ci do zrozumienia, czym tak naprawdę jest wiara

Kolego, niektórzy ludzie po prostu nie potrzebują mieć żadnego mentora Sami wiedzą, co jest dla nich dobre.

PS: Siły życiowe czerpane są z wiary nadziei i miłości. Lepiej jest mieć trzy, niż tylko dwie.

Pięknie powiedziane, choć nie do końca jasne. "Wiara" to o wiele szersze pojęcie... Więcej o tym, dowiesz się niżej.

Do spowiedzi chodzę maksymalnie dwa razy w roku, dla tradycji oraz uspokojenia wierzących rodziców, którzy nie są tak otwarci na przemyślenia jak ja i się ze mną by nie zgodzili.

...




Temat rzeczywiście zboczył z kursu... Jeśli chodzi o samą spowiedź, w pełni popieram wypowiedzi koleżanki MissFuneral. Nie będę pisał, że to głupota, czy bezsensowna tradycja... Stwierdzę tylko, że nie mam zamiaru brać w tym udziału... Na pewno nie. Moja wcześniejsza wypowiedź w tym wątku, mówi na ten temat więcej. Odnośnie Twoich pytań Swordancer... Dyskutowaliśmy już o tym kiedyś. Wiele odpowiedzi na swoje pytania, znajdziesz poniżej. Z racji, że nie mam zamiaru pisać tego jeszcze raz, zacytuję moją wypowiedź z innego wątku

Im człowiek mądrzejszy, tym ciężej mu wierzyć.

Świat bez religii by nie istniał. To czysta manipulacja i kontrola ludności, a najlepsze jest to, że sami się ograniczamy. Nie jesteśmy już tak ubodzy intelektualnie jak dawniej, co przekłada się na wiedzę i świadomość rzeczywistości. Znamy historię i widzimy niespójności zarówno w niej, jak i w badaniach naukowych. Jedyny czynnik, który nadal trzyma nas przy tym przekonaniu, to strach przed piekłem i wiecznym cierpieniem. Nawet jeśli, co to za wiara oparta na lęku? Kościół sieje ziarno w umysłach ludzi, gdzie później wyrasta silne przekonanie. Źródło leży w nas. Ma to swoje zalety... Ciesze się, że masy są ograniczone w ten sposób. Nie wszyscy muszą być oświeceni, dlatego jednostkom używającym mózg, żyje się lepiej. Prawo nie jest w stanie zapewnić ładu w takim stopniu jak wiara w Bóstwo, więc ten cały cyrk na ziemi jest potrzebny. Wiara w życiu jest bardzo potrzebna. Przekłada się ona na nasze myślenie, które zarządza podświadomością kierującą naszym życiem. Nie ważne jest czy wierzymy w moc słońca, Allaha, Budde, święte krowy czy siebie samego. Działanie jest to samo. Wiara w siebie wymaga jednak od nas dużej wartości i silnej osobowości, gdyż jednostka słaba psychicznie, potrzebuje koniecznie nad sobą patrona w postaci wszelkiego Bóstwa, aby uwierzyć tak naprawdę w siebie.

Każdy jest kowalem własnego losu, to moje zdanie.



Pokażę wam krótki i ciekawy filmik. Żadnych napisów pl, angielszczyzny itd. Wygodny w odbiorze i w rodzimym języku. Potrafi otworzyć oczy, choć nikłe szanse ma z obfitymi plonami, rosnącymi w naszym umyśle od lat. Polecam.





W pełni zgadzam się z koleżanką MissFuneral i resztą "oświeconych" osób, którzy potrafią używać szarych komórek. Jestem w stanie zrozumieć przeciętna owieczkę, która w pełni wierzy kościołowi i w strachu podąża za stadem, jednak strasznie denerwuje mnie podejście ludzi, którzy myślą, widzą, śmieją się z tego bajzlu, a mimo wszystko "praktykują" z przyzwyczajenia, bądź dlatego, że przejmują się opinią innych... Tak na wszelki wypadek! Pójdę sobie, posiedzę w kościele, bo może to prawda, chociaż nie, to brednie, ale pójdę się pokazać że byłem... Istny brak własnego zdania i świadomy udział w krytykowanym przez siebie przedsięwzięciu. Bezsens.

Powiem wam coś ciekawego. Ateizm nie jest taki prosty, nie następuje od razu, nie w jednym momencie, nie przypadkiem... To dość długi proces. Od dziecka jesteśmy przygotowywani, aby wierzyć w nadludzką siłę, która pozwoli nam żyć wiecznie w niebie - niewyobrażalnym raju. Wszystko to nastąpi po śmierci, jeśli będziemy przestrzegać zasad wiary i ogólnie jeśli będziemy dobrymi ludźmi. W przeciwnym wypadku, kiedy złamiemy zasady lub będziemy źli, skończymy w ogniach piekielnych! W ogromnym cierpieniu! Już na zawsze! ZAWSZE!!! Pomyślcie, jak bardzo wpływa to na dziecko... Wychowywałem się w bardzo wierzącej rodzinie. Zwłaszcza od strony ojca. Wszyscy straszyli mnie, że jeśli nie pójdę na msze, będę cierpiał już wiecznie w piekle. Bałem się, w mojej głowie siedział tylko strach przed bólem, przed ogniem, smołą, diabłami... Co się dzieje jednak później. Dochodzi do nas, że to trochę głupie, że świat wygląda inaczej niż powinien, że wszechmocny Bóg nie korzysta (mimo możliwości) ze swojego magicznego panelu sterowania, ziemia często staje się przysłowiowym piekłem dla ludzi, wszędzie cierpienie, głód i śmierć... Zadajemy sobie pytanie, gdzie on jest? Dowiadujemy się, że wszędzie, w nas, że w naszym sercu. Hmm, dość przekonujące, nadal mamy nadzieje, jesteśmy młodzi, mija jednak czas, a pytań jest coraz więcej. W końcu stajemy się agnostykami. Wierzymy w Boga, gdyż boimy nadal się w niego nie wierzyć, jednak cały ten syf na ziemi mamy gdzieś. Nie uważamy kościoła, lecz wierzymy w siłe nadludzką. Bóg jest, ale kościół dla mnie nie istnieje! Koniec, kropka! To dość długie stadium w którym wielu ludzi już zostaje, nie wiedząc nawet, że cały ten proces ma nawet nazwę. W miarę jednak naszego samorozwoju intelektualnego, męczy nas to wszystko, kompletnie nie daje spokoju i stajemy się głodni. Głodni rozwiązania tej zagadki... Zaczynamy interesować się religią. Czytamy Koran, Biblię, szukamy w internecie ciekawostek, znajdujemy rzeczy, które są tuszowane, dowiadujemy się o różnych faktach i mitach... Przestajemy być ślepi. Zbyt dużo niejasności, manipulacji, pieniędzy i władzy w tym wszystkim.

Jeśli śmiało możesz powiedzieć, że jesteś ateistą, jesteś odważnym człowiekiem. Wielu mimo wiedzy i otwartego umysłu, nigdy nie będzie miało odwagi, aby wypowiedzieć te słowa. Twoja wiara, to nie miłość do Boga, to strach przed piekłem! A najlepsze jest to, że każdy zagorzały katolik, który panicznie boi się opuścić choćby jeden z pierwszych piątków miesiąca, tak naprawdę nic nie wie o swojej wierze. Czy kiedykolwiek taka osoba miała w ręce Biblie? Czy przeczytała ze zrozumieniem którąkolwiek stronę? Nieważne... Zakorzenione wartości od dziecka, oparte na dodatek na strachu, będą i tak silniejsze, niż jakiekolwiek tłumaczenie, dowody itd. Bardzo żałuję, że nie ma już na forum kolegi Skrzypasa, który był tu ongiś starym wyjadaczem, o dość konserwatywnych poglądach. Dyskusja by wtedy zawrzała...

Podkreślam, że to moje w pełni subiektywne zdanie. Nie mam zamiaru nikogo do niczego przekonywać. Ateizm nie wyklucza zrozumienia osób, które nadal trwają w swoim postanowieniu. Jeśli jesteś istotą wierzącą w Boga, ok, ciesze się. Każdy z nas ma w końcu prawo do własnego zdania.

[Paweu]

Jak wyżej. Co myślicie o spowiedzi tylko pytanie czy świętej, tajnej nad tym trzeba się zastanowić, zbędny element w kościele? przystępujcie do tego sakramentu czy też odwrotnie?
Więc jako pierwszy się wypowiem; w tym roku byłem u spowiedzi koło 3-4 razy, ostatnio wczoraj.
Są księża którzy wymieniają się egzotycznym grzechami osób które przystępowali do spowiedzi, ale mi to lata koło tyłka, grzechy niby mamy podobne, cięższe no i te lekkie.
Ja niby jestem już oczyszczony a taka osoba pogorszy sobie sytuacje w oczach biskupa jeśli się to wyda, a jeśli nawet nie to zostanie potraktowana tak jak ksiądz i ten pijak u bram św Piotra, który do kościoła nie chodził, a msze co niedziele przed sklepem słuchał. Już dokładnie tej opowiastki nie pamiętam.

Zapraszam do wypowiadania się.

[Olka]

Daawno już nie byłam. U mnie następuje chyba regres wiary

A spowiedzi mnie denerwują - dlaczego mam obcemu facetowi opowiadać o czymś, o czym nikt nie ma (i lepiej niech nie będzie miał) pojęcia? Bezsensowne