Uriah Heep ,,Look at yourself''(1971) recenzja

[marcin1979]

To trzeci album tej niegdyś popularnej, hard-rockowej formacji,która największą popularnością cieszyła się w latach 70-tych.Płytę otwiera niezwykle dynamiczny utwór tytułowy. Gitarowo-organowe pochody(Box-Hensley) od razu przywołują na myśl dokonania Deep Purple. Ale Uriah Heep i tak mają swój styl, którego głównym wyróżnikiem jest charakterystyczny, wysoki głos Davida Byrona.



,,I wanna be free'' to udana próba połączenia hard-rockowej zadziorności z balladową estetyką.Magnum opus płyty staniowi ballada,,July morning''. Mamy tutaj wszystko to co najbardziej charakterystyczne dla stylu Uriah Heep. Są liryczne, budujące nastrój zwrotki przechodzące w burzliwy finał z efektowną partią syntezatora.

,,Tears in my eyes'' wyróżnia się dzięki żywej rytmice i partiom gitary zagranych techniką slide.Duże wrażenie robi rozbudowany, oparty na niemal sabbatowym riffie ,,Shadows of grief''.To kompozycja pełna zmian temp, o niepokojącym nastroju dodatkowo potęgowanym przez chóralne partie. Zaskakuje wyjątkowo delikatne zakończenie.

Chwilę wytchnienia przynosi spokojna i melancholijna ballada skomponowana głównie na fortepian i głos Davida Byrona - ,,What should be done''.
Na koniec dostajemy rozpędzony ,,Love machine'' będący jakby zapowiedzią kolejnego przeboju grupy - ,,Easy livin' ''.,,Look at yourself'' powinien zadowolić nawet najbardziej wybrednych słuchaczy. To porcja solidnego, hard – rockowego rzemiosła.